فریاد

من هستم و صدایم طنین دردهای درونم است.  

کاش کسی پیدا می شد و به من می گفت که ایا باید ناامید شوم یا باید با امید به بازگشت روز رابه شب سرکنم.  

کاش کسی به من می گفت. که چگونه فراموشش کنم. قلیم می سوزد و آتش می گیرد همه گلوبولهای قرمز خونم که در مویرگهای منتهی به مغزم جریان دارند. 

قلبم پر درد است. پس چرا نمی آید.  

خدایا؛ من توانایی ندارم به من درد نده که تحمل ندارم.  

خدایا؛ چقدر دلم می خواهد بمیرم.  

خدایا؛ یک عمر فکر کردم که حامی ام هستی. یک عمر فکر کردم در وجودم جریان داری.  

خدایا؛ الان بهت احتیاج دارم بهم ثابت کن که هستی.  

ثابت کن که همانطور که دوستت دارم . دوستم داری. 

خدایاااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا